„ Zamość w fotografii Jana Bułhaka i współczesnej”
Z okazji 140 rocznicy urodzin Jana Bułhaka i jubileuszu 90-lecia Muzeum Zamojskiego 30.11.2016 r. godz. 17.00 w Zamojskim Domu Kultury odbył się wernisaż wystawy Zamojskiej Grupy Fotograficznej „Zamość w fotografii Jana Bułhaka i współczesnej”
W tym dniu, dniu ,,Andrzejek “piosenkę specjalnie dla solenizantów min. Prezydenta Miasta Andrzeja Wnuka i Andrzeja Urbańskiego dyr. Muzeum Zamojskiego zaśpiewał Marian Szewera. Dyrektor ZDK Janusz Nowosad przywitał wszystkich zebranych i przedstawił autorów prac, gratulując udziału w wystawie. Prezes FOTOKLUBU RP Mieczysław Cybulski po przedstawieniu historii osoby Jana Bulhaka wręczył od Kapituły Stowarzyszenia za podejmowanie trudu w dziedzinie propagowania i organizowania wystaw fotograficznych przyznany medal zasłużony dla Kultury Fotograficznej dla Pana Mirosława Chmiela.
Dyrektor Muzeum Zamojskiego Andrzej Urbański jako współorganizator wystawy wręczył unikatowy album z wystawy z limitowanej serii Prezydentowi Andrzejowi Wnukowi , album z numerem 2, ponieważ album nr. pozostał w dyspozycji Muzeum Zamojskiego.
Prezydent Andrzej Wnuk powiedział….,, jak państwo obejrzycie te fotogramy pana Jana Bułhaka to zauważycie miejsca, które się mocno zmieniły albo troszeczkę mniej. Ja szczególnie zapamiętałem z lat młodości sklepik na rogu ulicy Solnej i ul.Zamenhofa i Takie wspomnienia pozwalają mieć ten Zamość w sercu. Gratuluje tej wystawy ponieważ jest bardzo dobra.
„Motywy fotografa są wszędzie i nigdzie. Decyduje o nich, poza osobowością
(przenikliwością, wyczuciem) artysty, chwila, jeden moment.” Jan Bułhak
Był przedstawicielem piktorializmu. Znany jest z wielu wspaniałych fotogramów. Twórca estetyki bułhakowskiej. W jego fotografiach widoczne są wpływy grafiki i malarstwa.
Wykonał fotograficzną dokumentację architektury Wilna, Warszawy, Krakowa, Grodna, Zamościa, Lublina, Kazimierza Dolnego i innych miejscowości. W jego pracowni powstało 158 albumów poświęconych miastom i regionom II Rzeczypospolitej.
W lipcu 1944 roku, w czasie walk o Wilno spłonęła jego pracownia, a w niej 50 000 skatalogowanych negatywów, dotyczących głównie Wilna i Wileńszczyzny, ale też i wielu innych miast Polski oraz niektórych miast niemieckich. Niektóre z negatywów pochodziły z lat 1910-1915.
Po II wojnie światowej wraz z synem dokumentował zniszczenia wielu miast Polski. Zaczął od Wilna, którego zniszczenia bardzo przeżył, po przymusowym wysiedleniu w nowe granice Polski fotografował też inne miasta. Był współzałożycielem powstałego w 1947 Związku Polskich Artystów Fotografów. Jego legitymacja członkowska ZPAF miała numer 1.
