Koncert Symfoniczny ,,Stabat Mater”

Podobnie, jak większość wcześniejszych prac Jenkinsa, utwór zawiera zarówno tradycyjną muzykę zachodnią orkiestrową i chóralną, jak i etniczne instrumenty i wokale. Pierwsze nagranie tego dzieła zostało zrealizowane przez Royal Liverpool Philharmonic Orchestra and Choir wraz z dwójką solistów, mezzosopranistką Jurgitą Adamonyte i Belindą Sykes, która zrealizowała partie duduka, ormiańskiego instrumentu stroikowego. W przeciwieństwie do większości adaptacji tekstu, Jenkins używa języków innych niż łacina i jego ojczysty angielski. Dzieło obejmuje dwanaście części, z których sześć wykorzystuje teksty inne niż oryginalne. Obejmują one chóralną aranżację „ Ave verum ”, którą Jenkins napisał pierwotnie dla Bryn Terfel ; „And The Mother Did Weep”, w którym jedna linijka jest śpiewana jednocześnie po angielsku, łacinie, grecku, aramejsku i hebrajsku; Lament, wiersz żony Jenkinsa, Carol Barratt; i „Inkantacja”, która jest częściowo śpiewana we wczesnym arabskim. Zawiera ona również dwa wiersze — wiersz Rumiego i fragment eposu o Gilgameszu —przetłumaczone na język angielski i aramejski. Dodanie ormiańskiego duduku potęguje wschodnią atmosferę, a jego głębokie brzmienie nadaje utworowi bogatszy, bardziej orientalny wymiar, niż można by to osiągnąć za pomocą samej orkiestry. Obok duduka Jenkins wykorzystuje instrumenty perkusyjne z Bliskiego Wschodu, takie jak darabuca, def, doholla i riq. Komponując tak wielką formę muzyczną jak Stabat Mater, Karl Jenkins dołączył do grona znamienitych kompozytorów jak Krzysztof Penderecki, Karol Szymanowski, Giuseppe Verdi, Franz Schubert, Antonio Vivaldi, Gioacchino Rossini, Antonin Dvořák, Józef Elsner, Josquin des Prés, Zoltán Kodály, Giovanni da Palestrina, Francis Poulenc, Domenico Giuseppe Scarlatti, Charles Villiers Stanford, Arvo Pärt, Giovanni Felice Sances.