1 marca 2014 r. Obchody Narodowego Dnia Pamięci “Żołnierzy Wyklętych” w Zamościu.
1 marca 2014 r. w Dniu Pamięci “Żołnierzy Wyklętych”, Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Zamość i 3 Batalion Zmechanizowany w Zamościu zorganizowały obchody Narodowego Dnia Pamięci “Żołnierzy Wyklętych”.
Uroczystość rozpoczęła się mszą św o godz. 11.30 w w kościele garnizonowym.św. Jana Bożego w Zamościu w intencji “Żołnierzy Wyklętych”. Dalsze uroczystości odbywały się na Starym Mieście pod tablicą upamiętniającą byłą katownię UB przy ul. Kolegiackiej. O 13.00 rozpoczął się ceremoniał wojskowy, okolicznościowe przemówienie prezesa ŚZŻAK okręg Zamość Sławomira Zawiślaka, apel poległych oraz złożenie wieńców i kwiatów.
Żołnierze Wyklęci (także: Żołnierze Niezłomni). Polskie powojenne podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne – antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowania jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.
Ostatni członek ruchu oporu – Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku. W praktyce jednak większość organizacji zbrojnych upadła na skutek braku reakcji mocarstw zachodnich na sfałszowanie przez PPR wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 i powyborczej amnestii, po której podziemie liczyło nie więcej niż dwa tysiące osób[1][2].
Uczestnicy ruchu partyzanckiego określani są jako „żołnierze wyklęci”, „żołnierze drugiej konspiracji” czy jako „żołnierze niezłomni”. W czasach PRL ogół jednostek antykomunistycznych określany był jako reakcyjne podziemie. Określenie „żołnierze wyklęci” powstało w 1993 – użyto go pierwszy raz w tytule wystawy Żołnierze Wyklęci – antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r., organizowanej przez Ligę Republikańską na Uniwersytecie Warszawskim[3]. Termin „żołnierze wyklęci” upowszechnił Jerzy Ślaski, publikując książkę o takim tytule[4][potrzebne źródło].
W walkach podziemia z władzą zginęło około 15 tys. ludzi, w tym około 7 tys. członków podziemia[5].
(wikipedia)
